魏<i></i>器察觉<i></i>掐<i></i>腰间<i></i><i></i><i></i><i></i>放轻<i></i>力<i></i>，<i></i><i></i><i></i>松<i></i><i></i>口<i></i><i></i>温香，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>报复似<i></i>狠吸<i></i>口，满嘴血锈味。
<i></i>低头<i></i><i></i>，<i></i>张通红<i></i><i></i>脸蛋儿映入眼<i></i>，怀<i></i><i></i><i></i>已<i></i><i></i>副受辱神<i></i><i></i>凄艳模<i></i>。
<i></i>睁<i></i><i></i>双含<i></i>晶莹<i></i>明艳赤瞳，满眼羞怒<i></i>与<i></i><i></i>视。
“夫<i></i>真<i></i>爱哭。”
魏<i></i>器<i></i><i></i>身<i></i>罪魁祸首<i></i><i></i>觉，<i></i>笑吟吟<i></i>抬<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>拭泪。
“<i></i><i></i>哭。”
林灼月嗔目切齿<i></i>打<i></i><i></i>伸<i></i><i></i><i></i>。
“<i></i><i></i><i></i>珍珠？”
<i></i><i></i>指尖却<i></i>已经<i></i><i></i>眼角取<i></i><i></i>点莹润。
“闭嘴……”
林<i></i><i></i>姐深吸<i></i><i></i>口气，<i></i><i></i>表<i></i><i></i>提<i></i>衣袖将<i></i><i></i><i></i>泪珠擦净。
“<i></i>知<i></i>卿<i></i><i></i><i></i>轻易落泪<i></i><i></i><i></i>。”
魏<i></i>器<i></i><i></i><i></i>指<i></i>笑<i></i>。
<i></i>清楚眼<i></i><i></i><i></i><i></i>性<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>辱<i></i>泣。
比<i></i><i></i><i></i>屈<i></i>挠<i></i>顽强精神，<i></i><i></i><i></i>身<i></i>显<i></i>太<i></i>争气，似乎<i></i>受刺激<i></i><i></i>掉<i></i>眼泪。
“<i></i><i></i>话太<i></i><i></i>！”
林灼月<i></i>懂<i></i><i></i><i></i>眼神，顿<i></i><i></i><i></i>秘密被<i></i>洞穿<i></i>羞耻感。
“别<i></i>。”
魏<i></i>器忽<i></i>拿<i></i><i></i>张白色<i></i>帕，<i></i><i></i>翼翼<i></i><i></i><i></i>擦<i></i>染<i></i>猩红<i></i>粉润耳朵，<i></i>似<i></i><i></i>怜爱妻<i></i><i></i><i></i>丈夫。
“<i></i>够<i></i>……”
<i></i><i></i>若寒霜<i></i>夺<i></i>魏贼<i></i><i></i><i></i>帕<i></i>，<i></i><i></i><i></i>温柔嗤<i></i><i></i>鼻，<i></i><i></i>相信<i></i><i></i>让<i></i>打<i></i><i></i>感<i></i>恐怖<i></i>男<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>软。
“<i></i>认<i></i>拒绝<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>失礼<i></i>举。”
<i></i>笑容<i></i>改。
“呵！”
林灼月<i></i><i></i><i></i>眼<i></i><i></i><i></i>丝帕，纯白<i></i><i></i>料<i></i>赫<i></i><i></i><i></i><i></i>抹艳红。<i></i>登<i></i><i></i>恼，<i></i>何<i></i>两次与贼<i></i>接触<i></i>被弄<i></i><i></i>血？
“夫<i></i><i></i><i></i><i></i>与<i></i><i></i><i></i>吗？<i></i>二件<i></i><i></i>什<i></i>呢。”
魏<i></i>器轻笑<i></i>问<i></i>。
“<i></i><i></i><i></i>抱<i></i><i></i><i></i>什<i></i><i></i>候？”
林<i></i><i></i>姐神色冷酷<i></i>挣脱<i></i><i></i><i></i><i></i>环<i></i><i></i><i></i>腰<i></i><i></i><i></i>臂，“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>……”
<i></i>话音未落，却见<i></i>恶<i></i>蓦<i></i>眯<i></i>双目，<i></i>退<i></i>步，<i></i>始左顾右盼。
“它<i></i><i></i>吗。”
魏<i></i>器低语，<i></i>缕神秘诡谲<i></i>灰白色雾气<i></i><i></i>眼<i></i>飘<i></i>，似乎<i></i><i></i><i></i><i></i>瞬间，潮水<i></i>般<i></i>灰雾浸透<i></i><i></i>片山林。
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>笔？”
林灼月<i></i><i></i><i></i>觉察<i></i><i></i><i></i><i></i>劲。
“<i></i><i></i>。”